"یەی شەو دڵگیر بیم لە دونیای دو رەنگ"

یەی شەو دڵگیر بیم لە دونیای دو ڕەنگ

وەگەرد تاڵەی ویم مەکردم جەنگ

واتم: ئەی تاڵەی شوومِ کەج بنیاد!

بەر باد بای،مرم تو دا وەبەر باد

نیەزانم ئەی تاڵەی تیرەی واژگوون

تا کەی سەر گەشتەم کەید وە دونیای دوون

تا کەی تەقالا تا کەی بەردەڵ بەرد؟

تا کەی بکیشم وە دڵ ئاهـ سەرد؟

دڵ تا کەی بیزار لە زندەگی بوو؟

روح تا کەی خەستەی دەوەندەگی بوو؟

تا کەی وە ئەفسووس بسام دەس وە دەس؟

تا کەی بشنەوم ناخاس وە ناکەس؟

بەدیم چەس؟ گەردوون بەد کرد وەگەردم

تا کەی خوین دڵ مەدەی وە خوەردم؟

داد بکەم تا چەند خوین بخوەم تا کەی؟

تا کەی بکیشم ئاهـ پەیدەرپەی؟

تا کەی بار جەور مەنەی وە شانم؟

ئەیوب نیم وەی تەور کرد ئەمتحانم

ڕەنجم بی سەمەر، سەودام بی سوودە

کەردەم نەکەردە و بوودم نابوودە

لە سەر دو ڕاهەی زندگی گیرم

بەربادە و بی سوود نەقشە و تەدبیرم

نە مەرگم پەیداس، نە زندەگانی

بلاتەکلیفم لە دونیای فانی

لە دونیا بەری وە گیان بیزارم

ئەجەڵ باو بوەرەم بچمە پەی کارم

دڵ وە زەمزەمەی زندگی سیرە

ئەجەڵ ئیمشەو باو فەرداشەو دیرە

وای وە بەدبەختی، داد وە ناکامی

دەردِ دڵ فرەس، کوتا کە شامی

سابت بی وە من لەی رووزگارە

هەر کەس دەرد خوەی وە خوەی دیارە

شامی کرمانشانی/ پاییز ١٣٢٥ (1946)